De gevangenis aan het Wolvenplein

Het opsluiten van mensen in een gevangeniscel om hun straf uit te zitten werd in de 19e eeuw in Amerika en Europa geïntroduceerd als een nieuwe en humane manier van straffen.
In Utrecht werd in 1853 een cellulaire gevangenis gebouwd op het bolwerk Wolvenburg en daarmee was ‘Het Wolvenplein’ de tweede gevangenis van dit type in Nederland. Het Wolvenplein heeft sindsdien een rijke geschiedenis achter de rug. Het doorstond alle veranderingen in het strafrecht, de Tweede Wereldoorlog, diverse ontsnappingen en dreiging met sloop. Het gebouw heeft alles wonderwel overleefd en is nu de oudste cellulaire gevangenis in Nederland en Rijksmonument. Na een zorgvuldige restauratie ten behoeve van de strafrechtelijke opvang van verslaafden gaat de gevangenis een nieuwe fase in.

De auteur Bettina van Santen (1961) studeerde kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Utrecht. Sinds 1987 is zij werkzaam bij de sector Monumenten van de Gemeente Utrecht waar zij zich bezighoudt met de 19e en 20e eeuwse Utrechtse bouwkunst en stedenbouw.

« Vorige pagina